Tę stronę zamieszkują różnorodne Bzdurki – przesiedleni mieszkańcy mojej głowy. Bzdurkami nazywam je nie z braku szacunku, wręcz przeciwnie. Nazywam je ze względu na zawarte kiedyś postanowienie, które chciałabym tutaj przytoczyć. Brzmi ono następująco:

Raz wyciśniętej pasty do zębów nie da się z powrotem wcisnąć do tubki. Z powziętej myśli co prawda można zawsze się rozmyślić, ale odmyśleć się jej już nie da. Czasami wywiercają w głowie dziury i człowiek chodzi potem z takimi sterczącymi myślami, co to ani nie chcą się odczepić, ani wrócić do środka. Jest to zarówno uciążliwe, jak i niebezpieczne dla otoczenia.

Chcąc zatem uniknąć ciągłego potykania się o własne myśli, postanowiłam poznać przyczyny tej dywersji. Nie obyło się bez burzy, ale oto właśnie podpisujemy rozejm. Na jego mocy myśli do tej pory zamieszkałe i Plątające się Totutotam, zostały przesiedlone Tu i obiecały plątać się nieco mniej.

Zamiast Plątania się myśli zobowiązują się do pełnienia Ważnej Społecznie Misji, jaką jest promowanie Bzdurzenia we wszystkich kształtach i w każdych warunkach, jako że w pełni zgadzają się z następującą myślą Julka Tuwima:

,,Dzieci bzdurzą, i – że tak powiem – chcą być bzdurzone. Potem im to przechodzi. Komu nie przechodzi – ten zostaje poetą.”

Podpisano

Ja (Justyna Cholewiak) i Bzdurne Myśli

Szukaj

Przesi-lenie

Justyna Cholewiak
15 sty 2022
1 minut(y) czytania

Zabrałam myśli na jesienny spacer, żeby się trochę przesiliły. Z początku wcale nie chciały wychodzić, zagrzebały się w koce i mówią, że tak będą siedzieć i żeby dać im święty spokój. Spać będą. Ich nie obchodzi świat. Wszystko im jedno, czy w ogóle istnieje.

Ale w końcu jedna z nich, ziewając przeciągle i przeciągając się ziewająco, stwierdziła: świat światem, ale ona to by sobie podeptała suche liście, bo tak fajnie chrupią wtedy. Inne dodały coś o krukach, co tak śmiesznie wypatrują wszędzie orzechów i rzucają je samochodom pod koła do rozłupania, i że czasem jeszcze trochę słońca… Pozostałym nie chciało się nawet protestować, więc ostatecznie podreptały.

A w miarę jak dreptały, coraz bardziej się orzeźwiały (ach, to świeże warszawskie powietrze!). Puściłam je wolno, zaczęły sobie dosyć ochoczo biegać, ale chyba jednak niemądrze zrobiłam, bo zerwał się wiatr i podziałał na mnie zupełnie jak na drzewo, różnokolorowe myśli poleciały każda w inną stronę, w głowie zawirowało, zaroiło się od tych kolorów, tak kolorowo, że aż czarno…

– Wygląda na to, że ludzie powinni zapadać w sen zimowy – śmiał się ze mnie kruk.